در اين بخش تحربههاي انجمن داروسازان ايران و شعبههاي اين انجمن در سراسر كشور معرفي ميشود.
چه تفاوتهايي بين «نظام»ها و «انجمن»ها وجود دارد؟ به عنوان نمونه، «نظام مهندسي» با چه هدفي تأسيس شده و كاركردهاي اصلي آن چيست؟ در قبال مهندسان كشور چه مسؤليتهايي بر عهده دارد؟ و مهندسان چه توقعي بايد از «نظام» خود داشته باشند؟
از سوي دگر، مهندسان و معماران، به عنوان اشخاص حقيقي، عضو پروفشن مهندسي و معماري محسوب ميشوند. انجمنهاي اين اشخاص حقيقي چه خصوصياتي بايد داشته باشد؟
از زاويهاي ديگر، تمام شخصيتهاي حقيقي و حقوقي كه مزد پرداخت ميكنند «كارفرما» محسوب ميشوند و بايد در انجمنهاي صنفي يا سدنديكاهاي كارفرمايي عضو شوند.از اين زاويه، برخي از مهندسان كارفرما هستند و نسبت به تشكيل تشكلهاي كارفرمايي اقدام كردهاند. اما آن گروه از مهندسان و معماران و شهرسازان كه مزد دريافت ميكنند، و از اين نظر «كارگر» محسوب ميشوند، بايد در انجمنهاي صنفي يا سنديكاهاي كاگري متشكل شوند. در نتيجه، اين پرسش مطرح ميشود كه، از نظر حقوقي و صنفي، انجمنهاي پروفشنالها با سنديكاهاي كارگري و كارفرمايي چه مشابهتها و چه تفاوتهايي دارند؟
مقالهاي كه با عنوان: «انجمن» و «نظام»: خطابهاي در ختم خلط مفاهيم؛ كه درسي و پنجمين شمارهي «خبرنامه» انجمن داروسازان ايران، خرداد ماه 1387 به چاپ رسيده، به همين مسائل پرداخته است. و البته، طبيعي است كه بيشتر، نظامهاي پزشكي و داروسازي را مورد بررسي قرار داده باشد. اما نكات بررسي شده، در مورد ساير نظامها نيز مطرح هستند. با هم اين مقاله را ميخوانيم:
موضوع اصلي آخرين شمارهي «خبرنامه» انچمن داروسازان ايران، خرداد ماه 1387، معرفي تجربهي انجمن داروسازان تهران در سازماندهي به 1700 داروخانه در سطح تهران بزرگ است. «مشاركت در ترسيم چشمانداز براي يك حركت تاريخ» كه در آخرين شمارهي خبرنامهي انجمن داروسازان ايران به چاپ رسيده كوشيده است تا جنبههايي از اين تجربه را كه ميتوانند براي ديگر انجمنهاي ايراني مفيد باشند، معرفي كند.
خاطر نشان ميشود، انجمنهايي كه تعداد اعضاء آنها زياد و در سطح شهرهاي بزرگ پراكنده هستند، مثل انجمنهاي پزشكان، معلمان، داروسازان، مهندسان، پرستاران، استادان دانشگاه، شعبههايي در سطح مناطق يا محلات تأسيس ميكنند كه تعداد اعضاء آنها از حد مشخصي، مثلاً دويست نفر بيشتر نميشود.
اين انجمنهاي محلي، معمولاً هر ماه مجمع عمومي برگزار ميكنند و تصميمهاي مهم اساسنامهاي و آئيننامهاي در اين مجامع به تصويب ميرسد.
نمايندگان اين انجمنهاي محلي نيز سالانه يا هر سال دوبار در «مجمع نمايندگان» يا «كنوانسيون» انجمن در سطح شهر، استان يا در سطح ملي شركت ميكنند.
تأمل در تجربهي داروسازان نشان ميدهد كه اين تجربه، هر چند گامي بسيار بلند به سوي سازماندهي اصولي به انجمنهاست، اما به دليل مشكلات اساسنامهاي و مشكلات قابل توجه ديگر، به جاي تشكيل انجمنهاي محلي، رابطان داروخانهداران با كارگروه داروخانهداران انجمن را سازماندهي كرده است.
شايد بايستهتر آن باشد كه انجمنهاي ديگر با ايجاد انجمنهاي محلي و منطقهاي پايههاي خود را محكمتر كنند و به بسط دموكراسي مدد برسانند.. در هر حال، توجه به تجربهي انجمن داروسازان تهران مفيد است. مقاله را با هم بخوانيم: